Στον αριθμό 40 της Λ. Αθηνών δεσπόζει ακόμα το επιβλητικό κτίριο των εγκαταστάσεων Αθηνών της Βιομηχανίας Αμαξωμάτων (ΒΙΑΜΑΞ) Α.Ε., και μας θυμίζει ότι κάποτε σε αυτήν τη χώρα είχαμε σημαντική βιομηχανική παραγωγή και εξαγωγές. Δυστυχώς πλέον μοιάζει περισσότερο με κτίριο φάντασμα, αλλά τουλάχιστον φυλάσσεται, οπότε σε αντίθεση με άλλα "μνημεία" της ελληνικής βιομηχανίας, αυτό ακόμα δεν έχει παραδοθεί στους βάνδαλους.
Όπως είναι γνωστό η ΒΙΑΜΑΞ υπήρξε μία από τις εταιρείες που ίδρυσε ο Μιχάλης Φωστηρόπουλος. Ο ίδιος ίδρυσε και την Μ. Κ. Φωστηρόπουλος Α.Ε.Ε., η οποία είχε την αντιπροσώπευση των προϊόντων της Mercedes-Benz, της Unimog και πλήθος άλλων εταιρειών. Ανάμεσα σε αυτό το πλήθος ξεχωρίζουμε την DKW-Audi. Δυστυχώς η αναζήτηση στο διαδίκτυο απέβηκε άκαρπη στο να βρω περισσότερες πληροφορίες για αυτήν τη συνεργασία, αλλά ευτυχώς στην βιβλιοθήκη μου υπάρχει το βιβλίο των Ευάγγελου Χεκιμόγλου και Ευφροσύνης Ρούπα "Η ιστορία του αυτοκινήτου στην Ελλάδα" (Εκδόσεις ΚΕΡΚΥΡΑ-economia PUBLISHING), καθώς και του βιβλίο του Λάμπρου Σκαρτσή "Made In Greece" (Εκδόσεις Typorama).
Όπως λοιπόν ανέφερα στο διαδίκτυο ελάχιστες πληροφορίες και αναφορές υπάρχουν σχετικά με αυτήν τη συνεργασία. Ευτυχώς στο βιβλίο των Χεκιμόγλου-Ρούπα υπάρχει πλήρη αναφορά των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της οικογένειας Φωστηρόπουλων, σε ότι έχει να κάνει με τα αυτοκίνητα. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω πηγή η Μ. Κ. Φωστηρόπουλος Α.Ε.Ε. από το 1963 είχε αναλάβει την αντιπροσώπευση των αυτοκινήτων της DKW.
 |
| Οι εγκαταστάσεις της ΒΙΑΜΑΞ Α.Ε. στην Λ. Αθηνών 40 |
Πριν κάποιες βδομάδες λοιπόν, σε συζήτηση που είχα με έναν καλό μου φίλο, τον Βίκτορα, μου ανέφερε ότι μία οικογενειακή γνωστή του είχε επισκεφτεί πριν κάποια χρόνια τις εγκαταστάσεις αυτές, και είχε δει αποθηκευμένα κάποια παλιά DKW. Φυσικά αυτήν την πληροφορία, δίχως να μπορώ να την εξακριβώσω την είχα καταχωρήσει στα πλαίσια του θρύλου.
Περνάει κάπως ο καιρός, και σε μία εξόρμιση που είχαμε για τον εντοπισμό παλαιών αυτοκινήτων, με ενημερώνει ότι κάποιος φίλος του περνώντας έξω από τις εγκαταστάσεις είδε κάτι σαράβαλα. Δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη, και πήγαμε κατευθείαν να εξακριβώσουμε την πληροφορία αυτή, που θα επαλήθευε και τα λεγόμενα της οικογενειακής γνωστής του. Εδώ θα θελα να αναφέρω ότι περνάω αρκετά συχνά από την περιοχή αυτή, και ότι έχω εξερευνήσει αρκετές φορές τους γύρω δρόμους. Οπότε δεν περίμενα και πολλά. Ευτυχώς διαψεύστηκα.
Η αλήθεια είναι ότι όντας κάπως "ρομαντικός" ακούγοντας την ιστορία για τα κρυμμένα DKW, ήλπιζα να βρισκόμασταν μπροστά σε κάποιο απίστευτο Barn Find, απούλητων και αχρησιμοποίητων DKW, που περιμένουν υπομονετικά τον πρώτο τους ιδιοκτήτη να τα βάλει μπροστά. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν υπερβολικά σπάνια, και σίγουρα όχι σε μένα. Παρόλα αυτά το θέαμα που αντικρίσαμε και ενδιαφέρων ήτανε και επαλήθευσε τις "φήμες" που είχαμε ακούσει για αυτήν την ιστορία.
Στον προαύλιο χώρο των εγκαταστάσεων κάνανε την εμφάνιση τους 8 DKW. Τα μισά από αυτά είναι hardtop coupes (ή pillarless αν προτιμάτε) 1000 (όλα μετά του 1960), και τα υπόλοιπα είναι Junior. Φυσικά όλα τους μοιάζουν περισσότερο για donors, παρά για αυτοκίνητα που φυλάγονταν για να αναπαλαιωθούν. Οπότε φαντάζομαι ότι και αυτός ήταν ο σκοπός τους. Να κρατήσουν στο δρόμο άλλα αυτοκίνητα, φαντάζομαι της συλλογής του κ.Φωστηρόπουλου.
Τα 1000 ήταν η φυσική συνέχεια των 3=6, τα οποία και σχεδιαστικά βασίζονταν στο πρωτότυπο DKW F9. Βέβαια τα 1000 είχαν "μεγαλύτερο" κινητήρα 981cc (σε σχέση με τα 896cc των 3=6) 50 ίππων. Φυσικά μιλάμε για δίχρονο κινητήρα, τριών κυλίνδρων (όπως και οι προκάτοχοι του). Το Auto Union 1000 έκανε την εμφάνιση του το 1957, αλλά τα συγκεκριμένα είναι από τα τελευταία κατασκευής μεταξύ 1960 με 1963, οπότε και το μοντέλο αντικαταστάθηκε από F102.
Τα Junior και αυτά είχαν τρικύλινδρους δίχρονους κινητήρες, διαφόρων κυβισμών, από 741cc έως 889cc. Πρωτοπαρουσιάστηκαν το 1959 ως junior, και έμειναν στην παραγωγή με διάφορες αλλαγές έως το 1965, οπότε και μετά την εξαγορά από την Volkswagen διακόπηκε εντελώς η χρήση δίχρονων κινητήρων. Διάδοχος αυτού του μοντέλου δεν υπήρξε. Τα συγκεκριμένα είναι από τα τελευταία δύο χρόνια παραγωγής (1963 με 1965) και ονομάζονται F11 και F12 με διαφοροποίηση στους κινητήρες, τις επιδόσεις αλλά και μερικές σχεδιαστικές λεπτομέρειες.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες για κάθε αυτοκίνητο ξεχωριστά:
 |
| Auto Union 1000 pillarless coupé |
 |
| Auto Union 1000 pillarless coupé |
 |
| Auto Union 1000 pillarless coupé |
 |
| Auto Union 1000 pillarless coupé |
 |
| Auto Union 1000 pillarless coupé |
 |
| DKW F11 |
 |
| DKW F12 |
 |
| DKW F11 |
 |
| DKW F11 |
 |
| DKW F11 |
 |
| DKW F11 |
Άραγε οι εγκαταστάσεις της ΒΙΑΜΑΞ τι θα γίνουν? Θα αξιοποιηθούν ως έχουν, ή απλά όταν θα αυξηθούν ξανά οι τιμές των ακινήτων θα γκρεμιστεί για τη δημιουργία κάποιου εμπορικού κέντρου. Πιθανότατα δεν είμαι ο μόνος που το έχει σκεφτεί, αλλά πιστεύω ότι ο χώρος αυτός είναι ο πλέον κατάλληλος για την δημιουργία κάποιου τεχνολογικού μουσείου στα πρότυπα του ΝΟΗΣΙΣ στην Θεσσαλονίκη. Οι χώροι για την έκθεση υπάρχουν, όπως και χώροι για να γίνονται οι απαραίτητες εργασίες συντήρησης και γιατί όχι να γίνονται ολοκληρωμένες ανακατασκευές. Είναι δίπλα στο κέντρο και το κοινό θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί με τα υπάρχουσα δρομολόγια των λεωφορείων.
Φυσικά ο χώρος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμα και για τη διοργάνωση αγώνων δεξιοτεχνίας, και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο. Βέβαια χωρίς να έχω πραγματοποιήσει κάποιο business plan σχετικά με τις ιδέες μου, δε ξέρω το κατά πόσο είναι οικονομικά εφαρμόσιμες, ούτε το κατά πόσο υπάρχει το απαραίτητο κοινό. Απλά προσφέρω τροφή για σκέψεις.
Update 05/01/2013: Λίγες μέρες πριν την αλλαγή του χρόνου έτυχε να περάσω έξω από τη ΒΙΑΜΑΞ. Τα αυτοκίνητα δεν βρίσκονται πλέον στον προαύλιο χώρο των εγκαταστάσεων. Μακάρι να αξιοποιηθήκανε και να πήγανε στα κατάλληλα χέρια, ώστε να κρατηθούν στην κυκλοφορία κάποια άλλα, και να μην τα δούμε κάποια στιγμή στα παλιοσίδερα. Αν υπάρξει τίποτα νεότερο θα ενημερώσω.
What if...?
Πηγές: "Η ιστορία του αυτοκινήτου στην Ελλάδα" - Ευάγγελος Χεκιμόγλου και Ευφροσύνη Ρούπα (Εκδόσεις ΚΕΡΚΥΡΑ-economia PUBLISHING),
"Made In Greece" - Λάμπρος Σκαρτσής (Εκδόσεις Typorama).
